పాపం.. ఆ చిన్ని ఉడుత..!!

నేను అమెరికాలో చూసినన్ని ఉడుతలు ఇండియాలో ఎక్కడా చూడలేదు. ఇక్కడ ఉద్యానవనాలు, సహజ సిద్ధమైన వనాలు, విశాలమైన ఖాళీ ప్రదేశాలు ఉండడం వల్లనేమో ఉడుతల సంఖ్య ఎక్కువగానే ఉంటుంది. తరచుగా ఇలాంటి ఉడుతలు పొరపాటునో, ఆహారాన్వేషణలోనో వాహనాలు తిరిగే రోడ్లపైకి రావడం, రివ్వున దూసుకుపోయే ఏ కారు చక్రాల కిందో పడి చనిపోవడం జరుగుతూ ఉంటుంది. నేనూ, నా భార్యా ఏ పని మీద బయటకు వెళ్ళినా, ఎక్కడో ఒక చోట ఇలా చనిపోయిన ఉడుతను చూడడం, దాని అల్పాయుష్షును తలచుకొని బాధ పడడం, అతి వేగంతో వాహనాన్ని నడిపిన వాడిని తిట్టుకోవడం మామూలయిపోయింది. ఎప్పుడు కారు నడిపినా ఏ మూలనుంచో ఏ ఉడతో, పిల్లో కారుకి అడ్డం పడుతుందేమోనని అతి జాగ్రత్తగా కారు నడపడం, ఒక్కోసారి హఠాత్తుగా కారును పక్కకి తిప్పి తప్పించడం కూడా జరిగిన సందర్భాలు ఉన్నాయి.

ఇంత జాగ్రత్తగా ఉన్నప్పటికీ, ఉగాదినాడు జరిగిన సంఘటన మా హృదయాలను కలచి వేసింది. నేను ప్రతి రోజూ మధ్యాహ్నం ఇంటికి వచ్చి భోంచేసి వెళ్ళడం అలవాటు. అలాగే ఉగాదినాడు కూడా ఇంటికి వచ్చి, భోజనం పూర్తి చేసుకొని మరల ఆఫీసుకు బయలుదేరాను. మా గృహసముదాయం దాటగానే రోడ్డుకు ఇరువైపులా వాహనాలు నిలుపుకొనేందుకు కొన్ని పార్కింగ్ స్థలాలు ఉన్నాయి. అవి ఎప్పుడూ నిండుగానే ఉంటూంటాయి. వాటి మధ్యగా నేను కారును పోనిస్తూండగా ఎక్కడినుంచో ఒక ఉడుత ఆ నిలిపిఉన్న కార్ల మధ్య నుంచి రోడ్డు మీదకి ఒక్కసారి దూకి నా కారుకు అడ్డుపడింది. అక్కడ వేగ పరిమితి 25 మైళ్ళు ఉంటుంది. నేను దాదాపుగా అదే వేగంతో ప్రయాణిస్తున్నాను. అనుకోకుండా అడ్డుగా ఉడుత కనపడడంతో, దాన్ని తప్పించే ప్రయత్నంలో కారు స్టీరింగును పక్కకు తిప్పాను. నా కారు ముందు చక్రాలు రెండూ ఉడుతను దాటేయడంతో, ఇక దాని ప్రాణానికి ముప్పు తప్పిందని సంతోషించి ఒక్క సెకను కూడా గడిచిందో లేదో, నా కారు వెనుక చక్రం దేని మీదో ఎక్కడం, ఒక చిన్ని శబ్దం వినిపించడం జరిగింది. ఒక్కసారి కారు బ్రేక్ వేసి వెనుకకు చూసేసరికి ఆ ఉడుత నా కారు వెనుక చక్రాల కింద పడి చనిపోయిఉంది. అంత బరువైన కారు, అంత అల్ప ప్రాణి మీదుగా వెళ్తే ఎక్కడ తట్టుకోగలదు..? అప్పటివరకూ చెంగు చెంగు మంటూ పరుగెత్తిన ఆ ఉడుత ఒక్క క్షణంలో విగతజీవి కావడం, అదీ దాని ప్రాణం పోవడానికి నేను కారణం కావడం ఎంతో బాధను కలిగించింది. ఇందులో నా తప్పు లేకున్నా, నావంతు ప్రయత్నం నేను చేసినా, దానిని కాపాడలేక పోయానే అన్న క్షోభను, మనస్తాపాన్ని రోజంతా అనుభవిస్తూనే ఉన్నాను. జరిగిన విషయం తెలిసిన నా భార్య కూడా కన్నీరు కార్చింది. ఇద్దరం కలసి శ్రీనివాసునికి నమస్కరించి ఆ ఉడుత ఆత్మశాంతికై ప్రార్థించాము.

2008 మధుర జ్ఞాపకాలు – 1

దొంగలు పడ్డ ఆరునెలలకు కుక్కలు మొరిగినట్లుగా.. కొత్తసంవత్సరం వచ్చిన రెండు నెలలకు గత సంవత్సర జ్ఞాపకాలంటాడేమిటి అని ఆశ్చర్యపోకండి. ఇన్నాళ్ళ నా బ్లాగ్నిశబ్దానికి కారణాలు అవే..!!

2007 లో నేను మా నాన్నగారికీ, అక్కకీ కట్టించిన ఇళ్ళ గృహప్రవేశాలు అయినట్టుగా నా గత బ్లాగు “నెరవేరిన నా జీవిత ఆశయం” లో తెలియపరచాను. అప్పటివరకూ అమెరికాలో సొంత ఇంటిగురించి కనీసం ఆలోచనైనా చేయని నాకు, బాధ్యతలు కొంతవరకూ తీరడంతో, నెమ్మదిగా ఆ కోరిక పుట్టింది. 2007 డిశంబరు నెలలో సొంత ఇంటికై ప్రయత్నాలు మొదలు పెట్టాను.

ముందుగా నా మరియు నా భార్య మనస్తత్వాన్ని బట్టీ, నా అన్వేషణకు పరిమితులు విధించుకొన్నాను. అప్పటికి ఆరేళ్ళుగా, మా కంపెనీకి రెండు మైళ్ళ దూరంలోనే ఉన్న అపార్టుమెంటులోనే నివసిస్తూ ఉండడం వల్ల, ప్రతీ రోజూ మధ్యాహ్నం భోజనానికి ఇంటికి రావడం, వేడి వేడిగా భోచేసి, కాసేపు విశ్రాంతి తీసుకొని వెళ్ళడం అలవాటయిపోయింది. నా భార్యకు కూడా, పొద్దున్నే లేచి వంట చేయడమో, ముందు రాత్రే మర్నాటికి సరిపడా వండి వుంచడమో లాంటి శ్రమ ఉండేది కాదు. అందులోనూ మధ్యాహ్నం ఒకసారి నేను రావడం వల్ల తనకీ పొద్దుటినుంచీ ఇంట్లోనే ఒంటరిగా ఉన్న భావనా కలిగేది కాదు. అంతే కాక, నాకు ఎక్కువసేపు కారు డ్రైవ్ చేయాలన్నా చిరాకు, అసహనం వచ్చేస్తుంది. అందువల్ల ముందుగా మేము విధించుకొన్న పరిమితి: సొంత ఇల్లు కంపెనీకి దగ్గిరగా ఉండాలి అని.  ఇక మాఇద్దరి మనస్తత్వాల ప్రకారం, ఇంట్లో ఏదైనా చిన్నా చితకా రిపేర్లు వస్తే సొంతంగా చేసుకోగలిగే ఓపికా, సహనం లేవు. అందువల్ల పాత ఇంటిని కొని మా సామర్థ్యాన్ని పరీక్షించుకొనే కన్నా, కొత్త ఇంటినే తీసుకొంటే ఈ తలనొప్పులేవీ ఉండవని ఒక తెలివైన (?) ఆలోచన చేశాము. ఇక ఆరేళ్ళుగా అపార్ట్‌మెంటు జీవితానికి అలవాటు పడ్డ ప్రాణాలేమో, పెద్దగా, విశాలంగా, ఒక దానికి ఒకటి దూరంగా విసిరేసినట్లుండి, పక్కింటి వాడిని చూడడానికే మొహం వాచిపొయే ఇళ్ళవంక కన్నెత్తి కూడా చూడకూడదని నిర్ణయించుకొన్నాం. ఇక స్విమ్మింగ్ పూల్, టెన్నిస్ కోర్టులు, క్లబ్ హవుసులు ఉన్న ఇళ్ళ సముదాయమైతే బహు బాగు అని అనుకున్నాం.

మా ఈ పరిమితులకు సరిపడే ఇళ్ళ సముదాయాలు ఒక రెండు కనిపించాయి. వాటిలో ఒక దాని నిర్మాణం అప్పుడే ప్రారంభించడం వల్ల ఇంకా మొదటి విడత ఇళ్ళనే అమ్మకానికి పెట్టారు. మరో రెండు సంవత్సరాల వరకూ అక్కడ నిర్మాణ పనులు కొనసాగుతూనే ఉంటాయి. ఆ పనులకు సంబంధించిన వాహనాల రొదతో రోజూ సుప్రభాతం పాడించుకొనే కోరిక లేక, రెండవ సముదాయమే మంచిదనే నిర్ణయానికి వచ్చాం. అప్పటికే ఆ సముదాయ నిర్మాణం దాదాపుగా పూర్తయ్యి, చివరి విడత అమ్మకాలు సాగుతున్నాయి. మాకు అందుబాటులో ఉన్న రెండు మూడు ఇళ్ళ ప్లానులు, వాటి ప్రధాన ద్వార దిశ మొదలైనవి పరిశీలించి, తూర్పు దిశగా ఉన్న ఒక ఇంటికై అడ్వాన్సు ఇచ్చాం. ఆ విధంగా 2007 డిశంబరు నెలలో ప్రారంభమైన మా అన్వేషణ, 2008 ఫిబ్రవరి నెలాఖరుకల్లా ముగిసింది.

అప్పటికి మా ఇంటికి పునాదులు మాత్రమే తవ్వబడ్డాయి. ఇల్లు పూర్తవడానికి మరో ఆరునెలల సమయం ఉంది. ఈ లోపుగా ఆ నిర్మాణ సంస్థ వారి డిజైన్ స్టూడియోకి వెళ్ళి ఇంటిలోకి కావలసిన గ్రానైట్, వుడ్ ఫ్లోరింగ్, కార్పెట్, కాబినెట్స్, టైల్స్ మున్నగున వాటిని మా అభిరుచులకు తగ్గట్లుగా ఎంపిక చేశాం. ఇల్లు పూర్తయ్యే ఆరు నెలలలోనూ, రెండు మూడు సార్లు, వివిధ నిర్మాణ దశలలో ఇంటి పురోగతిపై అవగాహన కల్పించడానికి  నిర్మాణ సంస్థ వారు దగ్గిరుండి మరీ ఇంటిని చూపించారు. ఇల్లు మరో నెల రోజులలో చేతికి వస్తుందనంగా, వివిధ ఫర్నిచర్ షాపులకు వెళ్ళి, ఇంటికి కావలసిన సోఫా, డైనింగ్ టేబుల్, కాఫీ టేబుల్, LCD టీవీ మొదలైన వాటిని కొన్నాం. మొత్తానికి ఆరునెలలలో ఇల్లు పూర్తయ్యి, 2008 ఆగష్టు నెలాఖరికల్లా కొత్త ఇంటిలో గృహప్రవేశం చేయగలిగాము.

ఇంతకీ ఈ ఇల్లు డ్యూప్లెక్స్ ఇల్లు. బేస్‌మెంటులో  రెండుకార్లు పెట్టుకొనే గ్యారేజు, ఒక హాబీ రూం, మొదటి అంతస్తులో లివింగ్ రూం, డైనింగ్ రూం, కిచెన్, ఫ్యామిలీ రూం, పౌడర్ రూం (అంటే 1/2 బాత్), రెండవ అంతస్తులో రెండు గెస్టు బెడ్ రూంస్, లాండ్రీ రూం, సెకండ్ బాత్ రూం, మాష్టర్ బెడ్ రూం, మాష్టర్ బాత్ రూం. ఇక ఇంటి ముందు పై కప్పుతో ఉండే ఒక చిన్న వరండా (పోర్చ్). ఇక మా ఇంటికీ, పక్క ఇంటికీ మధ్య ఒక చిన్న సైడ్ యార్డ్ (సందు లాంటిది). ఇదండీ మా ఇంటి ప్లాన్.

ఈ ఇంటికి ఎప్పుడైతే వచ్చామో, అప్పటినించీ మా వారాంతం మా చేతులలో ఉండడం లేదు. ఇంత పెద్ద ఇల్లును విడతలు విడతలుగా శుభ్రం చేసుకోవడంతోనే గడిచిపోతోంది. అందులోనూ సంతృప్తి ఉందనుకోండి. కానీ ఎప్పుడో వారాంతంలో ఒకసారి బ్లాగు రాసే నేను, ఈ మధ్య  పనులవల్ల అలసిపోయి, మంచం ఎక్కితే చాలు గుర్రుకొట్టి నిద్రపోతున్నాను. కొత్త ఇల్లేకాక, నా బ్లాగ్నిశబ్దానికి మరో కారణం కూడా ఉంది. అది తరువాతి బ్లాగులో తెలియపరుస్తాను. అంతవరకు మా ఇంటి ఫొటోలను చూడండి…

బాబోయ్ భారత్ బజార్..!!

ఈ మధ్య అమెరికాలో సందు సందునా, గొందు గొందునా భారత్ బజార్లు పుట్టగొడుగుల్లా పుట్టుకొస్తున్నాయి. వీటిలో చాలావరకూ, వినియోగదారులను దోచుకొందుకు, అందినకాడికి లాభాలను దండుకొందుకు ప్రాధాన్యతనిస్తూ, నాణ్యమైన వస్తువులను అందివ్వాలన్న కనీస బాధ్యతను విస్మరిస్తున్నాయి.

ఇటీవల నేనొక భారత సూపర్ మార్కెట్ కి కాఫీ పౌడర్ కొనడానికి వెళ్ళినప్పుడు, నవ్వుతూ ఉన్న సుహాసిని బొమ్మతో బ్రూక్ బాండ్ గ్రీన్ లేబుల్ ప్యాకెట్ కనిపించింది. తీరా తీసిచూస్తే అది 2005 లో తయారయిన కాఫీ పౌడర్. దానిపై Best Before 9 months from mfd date అని రాసి ఉంది. అంటే అది expire అయ్యి సంవత్సరం పైగా అయ్యిందన్నమాట. అప్పటినుంచీ నేను కొనే ప్రతి వస్తువుకూ expiry date చూడటం అలవాటు చేసుకొన్నాను. నేను గమనించిన విషయం ఏమిటంటే, ఈ సమస్య ఏ ఒక్క కాఫీ పౌడర్ కో మాత్రమే  సంబంధించిన విషయం కాదు. ఈ భారతీయ మార్కెట్లలో దొరికే చాలా వస్తువులు expire అయిపోయినవో, లేక ఒకటి లేదా రెండు నెలల్లో expire అవబోయేవో.. ఇంకా ఆశ్చర్యకరమైన విషయం ఏమిటంటే, కొన్ని వస్తువుల మీద expiry dates కూడా ముద్రించి లేకపోవడం. పచ్చళ్ళు, మ్యాగీ, ఇలా చెప్పుకొంటూ పోతే ఎన్నో.. ఆ మద్య Parle-G బిస్కట్ ప్యాకెట్లు డాలర్ కి పది అని కొనబోతే, వాటిలో చాలావరకు expire అయిపోయినవే. దీనిని బట్టి నాకు అర్ధం అయిన విషయం ఏమిటంటే, expire అయిన లేదా అవబోతున్న వస్తువులని ఇలా వదల్చుకొంటున్నారని.

వీటితో పాటుగా ప్రస్తావించుకోవలసినవి పాలు, పెరుగు, బ్రెడ్ వంటివి. ముఖ్యంగా బ్రెడ్ ఎంతో కాలం నిలువ ఉండదు. పట్టుమని పదిరోజులు కూడా నిలువ ఉండని ఈ బ్రెడ్ ను రోజుల తరబడి అమ్మడం నాకు తెలుసు. పోనీ కాయగూరలన్నా తాజాగా ఉంటాయా అంటే అదీ లేదు. ఎప్పుడో వారాంతంలో జనం తాకిడి ఎక్కువ ఉండంటంచే తాజాగా ఉంచుతారే తప్ప, వారం మధ్యలో వెడితే అన్నీ కుళ్ళిపోయిన కూరగాయలే..!! అదీకాక తాజా కూరగాయలని కుళ్ళినవాటితో కలిపి లాభాలు దండుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తారు.

కూరగాయలు, పాలు, పెరుగు వంటివి తాజాగా ఉండాలంటే కావలసినది మంచి cooling system. ఇది చాలా స్టోర్లలో లేదు. ఉన్నా సరిగా పని చేయదు. ఇటువంటి చోట్ల కొన్న పాలు, పెరుగు వంటివి expiry date వరకు పాడవకుండా ఉంటాయన్న గ్యారంటీ ఏముంది..? ఇలాంటి చోట్ల పాలు కొన్న ఎంతోమంది స్నేహితులకి అవి కాచగానే విరిగిపోవడం నాకు తెలుసు. అదే విధంగా పప్పుదినుసులు మొదలైనవి పురుగులు పట్టడమో, పాడైపోవడమో జరిగిన సందర్భాలు అనేకం. అమెరికన్ స్టోర్లలో దొరికే ప్రతి వస్తువునూ నాణ్యతతో ఉండాలని కోరుకొనే మనం, ఒకవేళ ఏ మాత్రం నాణ్యత లోపించినా ఆరునెలలైనా నిర్మొహమాటంగా తిరిగి వెనుకకు ఇచ్చి డబ్బును డిమాండ్ చేసే మనం, ఈ ఇండియన్ మార్కెట్లలో జరిగే ఆగడాలను నిలదీయడానికి మాత్రం వెనుకాడతాము, జంకుతాము.. ఎందుకు..? ఇందుకు నేను కూడా మినహాయింపు కాదు.

ఇకపోతే ఈ ఇండియన్ స్టోర్లు జనాలను దోచుకొనే విధాలు అనేకం. వీరు విక్రయించే వస్తువులలో చాలావరకు వస్తువులు ఇండియా నుంచి దిగుమతి చేసుకొన్నవే. వీటిపై ఇండియా లోని వెల తప్ప, అమెరికా వెల ఉండదు. ఇక్కడి స్టోర్ల వాళ్ళు ఏది ముద్రిస్తే అది దాని వెల అయి కూర్చుంటుంది. ఇక పండుగలోస్తే వీరికి “పండుగే”..!! రాఖీ, వినాయక చవితి, ఉగాది లాంటి పండుగలకి ఇండియా నుంచి రాఖీలు, వినాయకుని బొమ్మలు, పాలవెల్లులు, వేపపువ్వు, మామిడాకులు వంటివి తెచ్చి ఆకాశాన్నంటే ధరలను నిర్ణయించి అమ్ముతారు. ఇక శ్రావణ శుక్రవారాలొచ్చాయంటే తమలపాకులు, కొబ్బరి కాయలను కొనాలంటే చుక్కలు కనిపిస్తాయి.

ఈ మార్కెట్లలో పోనీ customer service అన్నా బాగుంటుందా అంటే అదీ లేదు. ఏ వారాంతాంలో వెళ్ళినా ఆ మూల నించీ ఈ మూల వరకూ వరుసలో జనం. కూరగాయలు బిల్ చేసే విధానం మరీ దారుణం. కూరగాయలను వెయింగ్ మెషీన్ మీదనుంచి లాగి ఏదో మీటలు నొక్కి ఎంతో ఒకంత వెల టైప్ చేస్తారు. పోనీ బిల్ లో వెల సరిచూసుకొందామంటే ఆ బిల్ ను డీకోడ్ చేయటానికి ఏ software enginner సరిపోడు.

ఇక ఇండియాలో ఒక వస్తువుకు మరో వస్తువును ఉచితంగా ఇవ్వడం సహజం. ఉదాహరణకు కాఫీ పౌడర్ కు గ్లాసో, స్పూనో ఇవ్వటంలాంటివి. ఈ ఇండియన్ స్టోర్లలో మరీ దారుణంగా అలా ఉచితంగా వచ్చిన ఆ గ్లాసునీ, స్పూనునీ కూడా వెల నిర్ణయించి అమ్మడం నేను చూసాను.

ఇక వినియోగదారుడిని ఆకర్షించడానికి వీరు అనుసరించే మార్గాలు ఎన్నో.. $20 కొంటే 2% డిస్కౌంట్, $30 కొంటే 3% డిస్కౌంట్ అంటూ.. ఇవికాక ఉచిత DVDలనీ, పాయింట్లనీ ఇలా ఎన్నో.. ఈ కొసర్లకు ఆశ పడి, కుళ్ళిన కాయగూరలను, అవసరం ఉన్నా లేకున్నా అందిన వస్తువులను, cart లో వేసి బిల్ చేసే వాళ్ళను అనేకం చూసాను. DVD, వీడియో క్యాసట్ల విషయానికొస్తే ఈ స్టోర్లన్నీ పైరసీకు నిలయాలుగా మారిపోయాయి. మన కళ్ళెదురుగానే DVD నుంచీ క్యాసెట్ కు కాపీ చేసేస్తుంటారు.

కానీ, మన బలహీనతలతో ఆడుకొనే ఇలాంటి స్టోర్లను ప్రోత్సహించకూడదు. మనకు వారేదో ఉపకారం చేస్తున్నారన్న భ్రమనుండి బయటపడి, మనం లేనిదే వారు మనలేరన్న వాస్తవాన్ని గ్రహించాలి. మన సేవలకు ఏ విధమైన లోపం కలిగినా వెంటనే నిలదీయాలి. తాజా కాయగూరలకై రైతు బజార్లు (farmers market)లాంటి ప్రత్యామ్నాయాలపై దృష్టి సారించాలి. మన లేదా మన కుటుంబ సభ్యుల ఆరోగ్యంతో పోలిస్తే ఆదా చేసే కొన్ని డాలర్లు లెక్కలోనివి కావన్న సత్యాన్ని గ్రహించాలి. అమెరికాలోని ప్రతి భారతీయుడూ కలసి రాకుంటే ఈ దోపిడీ బజార్లు మరింత పేట్రేగిపోయే ప్రమాదం పొంచి ఉంది.

ముఖ్య గమనిక: ఈ టపాలో “భారత్ బజార్” అన్న పదం అన్ని భారతీయ సూపర్ మార్కెట్లనూ ఉద్దేశించి రాసినదే తప్ప, “భారత్ బజార్” అనబడే చెయిన్ మార్కెట్ ను మాత్రమే ఉద్దేశించి రాసినది కాదు.

“మెయిల్” తో నా తిప్పలు

నేను U.S వచ్చిన కొత్తలో అపార్ట్మెంట్ అద్దెకు తీసుకొన్నపుడు ఇంటి తాళాలతో పాటుగా తళతళలాడే ఒక ఇత్తడి తాళంచెవి ని కూడా ఇచ్చారు leasing offce వారు. అది mailbox తాళంచెవి అని, నాకు వచ్చిన టపా అంతా postman ఒక box లో పెట్టి వెళ్ళిపోతాడని, మనం వీలున్న టైంలో వెళ్ళి తెచ్చుకోవచ్చని చెప్పారు. అప్పటికే U.S లో సంవత్సరాలుగా ఉంటూ, లీజు సైన్ చెయించడానికి సహాయంగా వచ్చిన నా స్నేహితులు, “ఇది కూడా తెలియదా అమయకుడా..!!” అన్నట్లు జాలిచూపు విసిరి, U.S లో చాలా confidential documents మెయిల్లో వస్తాయని, అందుకే ఎవరి మెయిల్ వారే తీసుకొనేందుకు వీలుగా ప్రతి అపార్ట్మెంటుకు ఒక mailbox ఉండి, దాని తాళంచెవి ఆ అపార్ట్మెంట్ లో నివసించే వారికి మాత్రమే ఇస్తారని గీతోపదేశం చేసారు.

ఇదంతా నాకు కొత్తగా అనిపించింది. అప్పటివరకు మా ఊళ్ళో postman ఉత్తరాలు చేతికి ఇవ్వడం, కొండొకచో దూరం నించే విసిరి వెళ్ళిపోవడమే తెలుసు. Bangalore లో నేను పనిచేసే రోజుల్లో నేను ఆఫీసు నుంచి వచ్చే టైంకి నా ఇంటి ఓనరే నా టపా చేతపుచ్చుకొని postman లా ఎదురు చూసేవాడు. ఇక నేను చదివిన R.E.C Nagapur లో అయితే postman మా హాస్టల్ వరకూ రావడానికి బద్ధకం వేసి, దారిలో ఎవరో ఒకరి చేతికి హాస్టల్ టపా మొత్తం ఇచ్చేసేవాడు. ఇవ్వన్నీ చూసిన నాకు, అంతా విచిత్రంగా, నా mailbox తాళంచెవిని చూస్తే ముద్దుగా, ముచ్చటగా, అపురూపంగా అనిపించింది.

కొత్తలో mailbox తెరవాలనే సరదాలో, రోజూ పొద్దున్నా, సాయంత్రం, ఒక్కోసారి మెయిల్ రాదని తెలిసినా రాత్రి, నాకు మెయిల్ ఏమైనా వచ్చిందా అని గోతికాడ నక్క లాగా కాచుకు కూర్చునే వాడిని. నేను తెరుస్తానంటే నేనంటూ, నేను, నా భార్య పోటీ పడిన సందర్భాలూ ఉన్నాయి. ఎప్పుడో వచ్చే ఇండియా ఉత్తరాలూ, నెలకోసారి వచ్చే bills తప్పితే చాలామార్లు mailbox బోసిగా వెక్కిరించేది. Mailbox నుండి చేతినిండా మెయిల్స్ తో వెళ్ళేవారిని చూస్తే ఒకింత ఈర్ష్య కూడా కలిగేది.

రాను రాను నా mailbox కూడా నిండటం మొదలు పెట్టింది. మొదటిసారి pizza hut కూపన్లు వచ్చినపుడు ఎగిరి గంతేసి ఏదో సాధించినట్లు కాలర్ ఎగరేసాను. ఇక ఆ తరువాత నుంచి కుప్పలు తెప్పలు గా వేరే వేరే స్టోరుల నుంచి కూపన్లు వచ్చి పదటం, వాటిని వాడుకోవాలనే తాపత్రయం లో క్రెడిట్ కార్డు బిల్లు పేలడం మొదలయ్యింది. అప్పటినించీ కొత్త రకం కష్టాలు వచ్చిపడ్డాయి. ముక్కు మొహం తెలియని క్రెడిట్ కార్డు కంపెనీలన్నీ ఆఫర్లతో ఉక్కిరి బిక్కిరి చేయటం, ఇది చాలదా అన్నట్లు నేను కార్డు వాడిన ప్రతి అడ్డమైన స్టోరు వాడూ, నెలకో, వారానికో ఒక discount booklet పంపడం. “ఈ సేల్ ఈ వారం మాత్రమే..”, “ఇది కొంటే ఇది అప్పనంగా కొట్టేయచ్చు..” అంటూ..!! ఇది కాక, ఏదో share market లో పొడిచేద్దామని, కొత్త account ఓపెన్ చెస్తే free గా ipod, PDA వస్తుందని కక్కుర్తి పడి account open చేసిన ప్రతి స్టాకు బ్రోకరూ investment information అంటూ ఊదరగొట్టటం..   వీటికి తోడు customer satisfaction survey అనీ, research survey అనీ.. రకరకాలు..

ఇన్ని రకాల junk మెయిల్స్ మధ్యన నాకొచ్చే ఒకటి రెండు ముఖ్యమయిన letters, bills కూడా గుర్తు పట్టడంఈ మధ్యన కష్టం అయిపోతోంది. ఈ మెయిల్ని sort చేయలేక, తీసుకొచ్చి కుప్పలా ఇంట్లొ పడేయటం, ఇల్లాలితో చీవాట్లు తినటం పరిపాటి అయిపోయింది. గోరుచుట్టుపై రోకలి పోటా అన్నట్టు ఈ మధ్య కొన్ని bills టైంకి చెల్లించక పోవడం, late fees వాయగొట్టించుకోవడం కూడా జరిగింది. అలాగని పోనీ చెత్త మెయిలంతా trash చేద్దమంటే ఇంటి address నుంచి అంతా confidential అయిపోయే..

ఈ చెత్త మెయిల్ shred చేయటానికి ఈ మధ్య ఒక shredding machine కూడా కొన్నాను. అందులోనూ వెరైటీలు.. అడ్డంగానూ, నిలూవుగాను shred చేసేవి కొన్నయితే, కోలగానూ, జిగ్ జాగ్ గా shred చేసేవి కొన్ని. 5-6 కాగితాలు shred చేసేదొకటైతే, 10-15 కాగితాలు shred చేసేదింకొకటి. వెర్రి వెయ్యి విధాలు అన్నట్టు.. ఇది మాత్రమే కాక, మెయిల్ నీటుగా చింపటానికి ఒక కత్తి, వచ్చిన మెయిల్ని counter top మీద కాక ఒక చోట గుర్తు గా పెట్టుకోవడానికి letter box, ముఖ్యమైన documents భద్ర పరచుకోవడానికి ఒక file rack.. అబ్బో..!! చాలా వదుల్చుకొన్నాను ఈ మెయిల్ గురించి.. ఇది కాక, వారానికో, రెండు వారాలకో ఇంట్లో చెత్తని భరించలేక, ఎంతో విలువైన weekend లో ఒక గంట వెచ్చించి మెయిల్ క్లియరెన్స్ మహోద్యమం.. ఏమిచెప్పమంటారండీ మెయిల్ తో నా తిప్పలు..